Większość Tanzańczyków jest zadowolona ze sposobu, w jaki działa demokracja w naszym kraju, ale

„Demokracja to nie butelka Coca-Coli, którą można importować” – Mwalimu Julius Nyerere

Byłem szczególnie zirytowany sposobem, w jaki niektórzy z naszych rodaków wykorzystują zachodnie media korporacyjne do przedstawiania rzekomego rozkładu demokracji w Tanzanii. „Przewrót w kenijskiej i ugandyjskiej polityce, gdy Tanzania się załamuje” – podaje jeden z takich sklepów w artykule zatytułowanym: Brawls, Autocratic Moves Threaten East African Democracy. Ale czy sytuacja jest aż tak zła?

Odświeżające było więc przeczytanie tweeta profesora Iana Bremmera wskazującego, że Tanzania, obok Indii i Szwecji, ma najwyższy odsetek ludzi (tj. 79%), którzy są „zadowoleni ze sposobu, w jaki działa demokracja w ich kraju”. Dawka sceptycyzmu tanzańskich krytyków i mur obrony ze strony zwolenników reżimu odesłały mnie z powrotem do pierwotnego źródła.

Opublikowane 16 października 2017 r. badanie Pew Research Center „Globalne, szerokie poparcie dla demokracji przedstawicielskiej i bezpośredniej” wskazuje, że jesteśmy daleko w tyle. „Większości w Tanzanii, Ghanie, Senegalu i Kenii”, stwierdza, „mówią, że ich demokracja dobrze funkcjonuje” (s. 14). Ale to nie koniec historii.

Jeśli chodzi o to, jak bardzo „ufamy rządowi krajowemu, że zrobi to, co jest właściwe dla naszego kraju”, 79% jest praktycznie o połowę mniejsze, ponieważ 48% powiedziało „dużo”, a 41% „trochę”. Ponieważ moim zainteresowaniem na tym blogu jest po prostu – i naiwnie – interpretowanie wyników Pew jako takich, oto ich standardowa interpretacja takich rażących różnic:

„Postawy dotyczące funkcjonowania demokracji są ściśle związane z zaufaniem społeczeństwa do rządu krajowego. Ludzie, którzy są zadowoleni z tego, jak działa demokracja w ich kraju, również zwykle mówią, że ufają rządowi krajowemu, że zrobi to, co jest dobre dla ich kraju” (s. 16).

Co ciekawe, Pew dodaje 48% osób, które twierdzą, że są bardzo zadowolone, i 41% osób, które twierdzą, że są raczej zadowolone, uzyskując w sumie 89%. Można się tylko zastanawiać, co my – zawsze ostrożni Tanzańczycy – właściwie mamy na myśli, kiedy mówimy „nieco”.

Jak na ironię, tylko „53%… Tanzańczyków uważa, że ​​demokracja przedstawicielska jest dobra” (s. 20). To skłania nawet do zastanowienia się, z jakiego rodzaju demokracji w takim razie jest zadowolonych 79%?

Czy to inna wersja, według której 39% z nas uważa, że ​​„system, w którym silny przywódca może podejmować decyzje bez ingerencji parlamentu czy sądów” jest „całkowicie [całkowicie] dobry” (s. 26)? Oczywiście 57% z nas odpowiedziało, że jest „całkowicie złe”, a 39% stwierdziło, że jest „bardzo złe” (tamże). Ale czy 39% nie jest więcej niż jedną trzecią Tanzańczyków?