W teorii i zasadzie prawo do wolności zgromadzeń jest proste. Ludzie mogą swobodnie gromadzić się i składać petycje. Rolą państwa jest po prostu zapewnienie, że wszyscy korzystamy jednakowo z naszych praw – a nie jeden nad drugim.
Spór dotyczył raczej tego, w jaki sposób można korzystać z praw do zgromadzeń bez naruszania praw innych osób i uzasadnionego zagrażania interesom politycznym. Oczywiście takie podejście jest fatalnie wadliwe i niekonstytucyjne, ponieważ neguje cel i sprawiedliwość praw.
Rozejrzyj się, szczęśliwie przeszkadzamy innym na niekontrowersyjnych zgromadzeniach dość regularnie. Dlaczego standard jest inny, gdy wyrażenie jest krytyczne, sprzeciwiające się lub niepopularne?
Kiedy prezydent Museveni napisał artykuł o zgromadzeniach publicznych, zauważył, że państwo nie pozwoli na zgromadzenia, które nie są „legalne”. Jego opinie są częściowo poparte prawem, które umożliwia wadliwe podejście.
W 2013 roku weszła w życie ustawa o zarządzaniu zamówieniami publicznymi (POMA). Podczas gdy celem ustawy było ustanowienie prawa ułatwiającego egzekwowanie prawa do wolności zgromadzeń gwarantowanego w Konstytucji Ugandy, prawo jest pełne słusznie represyjnych i niejasnych przepisów, które ograniczają wolność zgromadzeń.
69 dni po uchwaleniu rozdziału czwartego Uganda i partnerzy wystąpili do sądu, aby zakwestionować ustawę na podstawie petycji nr 56 z 2013 r. W szczególności składający petycję kwestionują definicję „spotkania publicznego”, ponowne wprowadzenie sekcji 32 ust. 2 ustawy o policji Ustawa, która została uznana za niezgodną z konstytucją przez sąd w sprawie Muwanga Kivumbi przeciwko Prokuratorowi Generalnemu i inne sekcje, które przewidują zaporowe ograniczenia swobód indywidualnych.
Sześć lat później trybunał konstytucyjny nadal nie rozstrzyga sprawy.
I tak szaleństwo niedemokratycznego społeczeństwa wciąż się przed nami rozwija. Nadal nie rozróżniamy zawiadomienia od zezwolenia na zgromadzenia. Otwarcie – i bezczelnie – promujemy chaos, aby powstrzymać krytycznych obywateli od wyrażania swoich opinii.
Gwoli uczciwości, część wstępna i kilka sekcji prawa ma charakter progresywny. Ale to wszystko.
Karykatura przedstawiająca wybiórcze egzekwowanie represyjnego prawa. Źródło: Atukwasize ChrisOgon
Duch POMA jest zasadniczo niepokojący.
Prawo porządku publicznego przewiduje korzystanie z prawa zgromadzeń przez grupę bez niedogodności dla innych. Oczywiście zawsze będą jakieś niedogodności. Na przykład ruch może zostać zakłócony przez kilka minut; biznes może na chwilę zwolnić. Ponadto egzekwowanie – które często jest selektywne, muszę dodać – potęguje problem.
Potrzebujemy szczerej rozmowy o konieczności, proporcjonalności i o tym, jak ograniczyć niedogodności dla innych. Musimy także porozmawiać o korzyściach płynących z pokojowych zgromadzeń dla sprawowania rządów, rozwoju i odporności społeczności.
Proszenie grupy ludzi, aby poszli i zgromadzili się na farmie lub w lesie, z dala od miejsca publicznego, jest sprzeczne z celem prawicy. Zgromadzenia nie muszą odbywać się na rynkach, ale oczekuje się, że będą odbywać się w miejscach publicznych, aby zaangażować ludzi.
Prawo rzekomo przewiduje system „powiadomień”, podczas gdy w rzeczywistości przewiduje system „pozwoleń”. Bycza i dominująca obecność władz policyjnych jest wyczuwalna z daleka. Stoi to w sprzeczności z akceptowalnym systemem powiadamiania, który wymaga, aby zawsze istniało domniemanie przemawiające za zwoływaniem zgromadzeń. Niepowiadomienie policji samo w sobie nie czyni zgromadzenia nielegalnym.
O tym, czy zgromadzenie jest pokojowe, czy nie; intencje organizatorów powinny wystarczyć. Policja nie jest uprawniona do ogłaszania zgromadzeń jako aktów przemocy tylko dlatego, że zawierają one sprzeciw lub niepopularne poglądy. Pokojowe obejmuje zachowanie lub wypowiedzi, które są irytujące, sprzeciwiają się lub tymczasowo utrudniają działania stron trzecich.
Wreszcie, pojedyncze akty przemocy nie zakłócają spokoju całego zgromadzenia ani nie nakładają na organizatorów odpowiedzialności karnej. Policja powinna aresztować poszczególnych podejrzanych i pozwolić na kontynuację zgromadzenia.
Najważniejsze jest to, że wszelkie ograniczenia wolności muszą być konieczne i proporcjonalne.
Jak zauważył Mulenga J.S.C w przełomowej sprawie Charles Onyango-Obbo, ograniczenie korzystania z wolności stanowi wyjątek od ich ochrony, a zatem jest celem drugorzędnym. W takim przypadku dopuszczalne jest jedynie minimalne ograniczenie korzystania z prawa, ściśle uzasadnione wyjątkowymi okolicznościami.
Obecne ograniczenia praw do zgromadzeń są niekonstytucyjne. Argument „sprzedawca pomidorów” nie ma racji bytu. Jest to niebezpieczna droga w dół doliny, aby umocnić iluzję swobód demokratycznych.
Leave feedback about this